ศิริเพ็ญ อึ้งสิทธิพูนพร

นิทานพื้นบ้านของชาวเลอเวือะ ที่กล่าวถึงเด็กกำพร้าจอมขี้เกียจกับพญาเจ้าเมืองจอมละโมบ โดยมีคติสอนใจ ว่าจงยินดีในสิ่งที่ตนมีอยู่และไม่อยากได้ของผู้อื่น จนนำเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตน

เรื่องเล่าคติสอนใจคนในครอบครัว หรือคู่สามีภรรยาเมื่ออยู่ร่วมกันแล้วต้องปรองดองกัน

บทกวีเลอซอมแ’ล เลอเวือะ ภาคที่ 1 เลอ ซอม กาม คู-อิฮ (ความอยาก ความปรารถนา ความใฝ่ฝัน): บทฝ้ายคนเมืองและบทปรารถนา

แซนโฎนตา เป็นประเพณีเซ่นไหว้ผีและบรรพบุรุษของชาวไทยเชื้อสายเขมร จัดขึ้นเพื่อเป็นการรำลึกและอุทิศส่วนกุศลแด่บรรพบุรุษผู้ล่วงลับ อาจเรียกว่าเป็นประเพณีในเทศกาลสารทเดือนสิบ หรือบุญเดือนสิบในภาคอื่น ๆ แต่อาจแตกต่างในรายละเอียดและขั้นตอนในการประกอบพิธีกรรม

คนตาบอดกับคนพิการ เป็นนิทานชวนหัวของชาวบ้านขนาดปรีงที่ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าให้ลูกหลานฟังก่อนนอน เนื้อเรื่องขนาดสั้น มีตัวละครหลักเพียง 2 ตัว ฉากและสถานการณ์มีความเกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตและธรรมชาติของคนในชุมชน

เล่าถึงการปลูกข้าวของชาวเขมรถิ่นไทย ในหมู่บ้านขนาดปรีง จ.สุรินทร์

สาธิตวิธีการสานกะโล่ลายสาม

เรื่องเล่าเกี่ยวกับสาเหตุที่คนไทยเรียกคนชอุงว่าอูด

คำศัพท์ส่วนประกอบของบ้านในภาษาชอุง

การทำไร่ของชาวชอุง โดยเตรียมพื้นที่ประมาณ 5 เดือน พอเดือน 6 ก็หว่านข้าว ปลูกพืชผักระหว่างต้นข้าว