ใบไม้บังตา

สองพันกว่าปีก่อน รัฐฉู่อยู่ทางใต้ของประเทศจีน มีคนจนคนหนึ่ง อ่านหนังสือชื่อ “ไหวหนันจื่อ” หนังสือเล่มนี้เขียนไว้ว่า เวลาที่ตั๊กแตนจะจับจั๊กจั่นกิน ต้องไปแอบอยู่หลังใบไม้ ถึงจะจับได้  ถ้าหากว่ามีใครไปเด็ดใบไม้ใบนี้ได้ เอามาบังตาของตัวเองได้ คนอื่นจะมองเราไม่เห็น (เพราะว่าตั๊กแตนใช้บังตัวเอง) คนจนคนนี้อ่านเจอว่าหนังสือเขียนว่าอย่างนี้จึงดีใจมาก จึงไปที่ใต้ต้นไม้นั้น รอจนตั๊กมาจับจั๊กจั่น รอจนครึ่งวันก็เห็นตั๊กแตนตัวหนึ่งแอบอยู่หลังใบไม้ใบนั้น แล้วจับจั๊กจั่นได้ คนจนคนนั้นก็รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ เด็ดใบไม้ใบนั้นลงมา ตอนที่ลงจากต้นไม้ไม่ระวังใบไม้ก็หล่นลงพื้น หาไม่เจอว่าเป็นใบไหน เขาจึงไปกวาดใบไม้ที่ร่วงอยู่ใต้ต้นไม้นับร้อบใบ เก็บกลับบ้าน พอกลับถึงบ้าน เรียกภรรยามาดู เขาก็หยิบออกมาใบหนึ่งปิดตาของตัวเองไว้ แล้วถามภรรยาว่ามองเห็นตัวเขาไหม ภรรยาตอบ “มองเห็น” เขาจึงเปลี่ยนใบใหม่ แล้วถามภรรยาอีก ว่ามองเห็นเขาไหม ภรรยาก็บอกว่าเห็นทุกครั้ง จนภรรยาเบื่อและรำคาญ จนสุดท้ายภรรยาจึงแกล้งตอบไปว่า “มองไม่เห็น” เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็ดีใจมาก พอวันรุ่งขึ้น ตั้งแต่เช้าตรู่ ก็นำใบไม้ใบนั้นติดตัวไปตลาด แล้วหยิบใบไม้ออกมาปิดตาตัวเอง แล้วไปหยิบของที่ตัวเองอยากได้ใส่กระเป๋า เพราะคิดว่าคนอื่นมองไม่เห็น สักพักคนก็โวยวาย และเขาถูกตำรวจจับขึ้นศาล ผู้พิพากษาจึงถามว่า ทำไมจึงเที่ยวหยิบของคนอื่น เขาก็ตอบว่า เขาเรียนมาจากหนังสือ “ไหวหนันจื่อ” ผู้พิพากษาะสอนว่า ถ้าเอาใบไม้มาบังตา ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเรา เรามองไม่เห็น สิ่งนี้เป็นความจริง แต่ที่ว่า เอาใบไม้บังตาเรา แล้วคนอื่นจะมองไม่เห็นเรา ไม่เป็นความจริง อย่าไปเชื่อ ผู้พิพากษาสั่งสอนเสร็จแล้วด้วยความสงสารจึงปล่อยคนจนคนนี้ไป